De farm

Wij willen naar ‘de farm’ (landbouw-gebeuren) om zo een beetje meer van het echte Ghanese leven te zien. De farm??? We kregen hele verbaasde blikken van de mensen hier. Je gaat toch niet als blanke naar een farm? Maar zo lief als de Ghanezen zijn, hebben ze er toch voor gezorgd dat wij naar een farm kunnen gaan zodat wij iets van het echte Ghanese leven kunnen leren. Wij zouden op zaterdagochtend om 7 uur vanuit ons huis LOPEND vertrekken. We kregen al veel rare en vragende blikken van mensen toen we vertelden dat wij naar de farm wilde maar deze blikken werden nog vreemder toen wij vol trots vertelde dat wij lopend naar de farm gaan. De meeste reactie van de mensen was dat zij in de lach schoten en wij als twee verbaasde blanken meiden stonden te kijken hoe wij hier nou weer op moesten reageren. Wij waren zo blij dat wij naar de farm konden maar de plaatselijke bevolking lachte ons meer uit dan dat zij ons aanmoedigde.

Maar goed wij toch nog met ons eigen beetje moed want dit kregen wij niet van de mensen hier, op zaterdagochtend om 6 uur op te staan om eens stevig te ontbijten, onze waterflessen te vullen en onze lunch klaar te maken om zo om 7 uur te vertrekken naar de farm. Juliet (één van de huisvrouwen van het weeshuis) ging met ons mee omdat de farm van haar familie is. Helemaal gezellig natuurlijk. Ook gingen Martha en Sarah (twee weeskinderen) ook met ons mee. We vragen ons af of zij dit zelf wisten dat zij helemaal naar de farm gingen, maar dat is weer een ander verhaal ;)

Er werd ons verteld dat het heeel ver lopen was. Maar als je dan vroeg hoe ver, heeel ver was… kreeg je eigenlijk geen antwoord want dat wist niemand.
Opnieuw werden we toe/uit gelachen toen we op de (enige) weg naar de farm liepen. Het was een mooie weg met veel natuur om ons heen. Op een gegeven moment zijn we een zijpad in gegaan en daar stonden we dan… midden tussen bomen, struiken en grassen. We waren na 3 hele kwartieren op de farm. Oftewel het was helemaal niet zo ontzettend ver lopen. Ghanezen kennen geen tijd maar blijkbaar is de afstand inschatten ook erg lastig voor ze.
Op de het terrein van de farm van de familie van Juliet stond letterlijk alles door elkaar. Niks geen rijtjes met 1 bepaalde groente zoals in Nederland. De structuur is ook hier ver te zoeken.

Na een rondleiding te hebben gehad en een uitgebreide uitleg bij iedere boom zijn we weer terug gegaan naar huis. Een stuk wijzer over alle populaire gerechten in Ghana, hoe deze bereid worden en aan welke boom deze groente en fruit groeien kwamen we voor de lunch nog thuis.

De toerist uitgehangen in het cultureel centre

Natuurlijk willen we ook wat meer zien dan alleen het dorp waar wij verblijven. Dus trekken we er deze dag even echt helemaal op uit! Het cultureel centre! Nou dat klinkt aardig cultureel dus uiteraard willen wij dit wel eens proberen. Aan Solo hebben wij gevraagd hoe wij in het cultureel centre moeten komen en wat daar eigenlijk allemaal te beleven valt. Zoals Solo is heeft hij een soort 9292.nl voor ons gespeeld zodat wij wisten waar de bus zou vertrekken en Solo vertelt ons dat het daar in Kumasi (de stad waar het cultureel centre staat) wel leuk is. Dus daar gaan we dan op naar Kumasi! We vertrekken s ’ochtend om half 8 naar de opstap plaats van de bus. We komen op de opstap plaats van de bus waar wij niet de enige zijn. Zo’n ongeveer 80 andere mensen hadden schijnbaar het idee om op hun vrije zaterdagochtend vroeg met dus bus naar Kumasi te gaan. Hier schrokken we eventjes van want we zagen maar één bus. En 80 mensen in een bus? Tja er kan veel in Ghana en er zullen vast bussen rond rijden waar er meer dan 80 mensen ingepropt zitten maar in de bus waar wij in zitten, daar proppen ze geen 80 mensen in. Dus we moesten wachten. En zonder enig idee wat er gaat gebeuren wachten we nog maar eventjes. We konden trouwens ook geen ticket kopen want er was geen bus. Ja die ene bus maar die zat al vol. Toen eenmaal de ene bus weg was en een na een half uurtje een andere bus was gearriveerd, konden we onze ticket kopen. Gelukkig stond er een hele lieve jongedame (ong. 25 jaar en haar naam is Amanda) voor ons, die ons perfect heeft geholpen met het kopen van de ticket. En het zat vandaag mee want wij hadden de laatste twee plekken in de bus. De man achter ons had pech… Helaas voor hem. Na ongeveer 2,5 uur in de bus zijn we in het oh zo drukke Kumasi aangekomen. Op elke centimeter van de grond stond wel een Ghanees, een hoop met kleding, auto’s, taxi’s of allerlei andere dingen. Het was dus soort survivallen in de stad. Maar Amanda was met ons mee en leidde ons (zonder haar en met het richtingsgevoel van Dyon kwamen we er zeker niet, om nog maar over het richtingsgevoel van Cyrelle te zwijgen…) heel snel naar het cultureel centre waar het ontzettend rustig was. Heerlijk om even uit de mensen massa te zijn. In het cultureel centre was vandaag even geen program. Ach dan lopen gewoon wat rond en kijken we bij alle mensen die wat aan het maken zijn op een hele Ghanese manier. Zo heeft Dyon een heel mooi schilderijtje laten maken. De man beweerde dat hij een schilderijtje in 5 minuten kon maken. Zo naïef als wij zijn geloven wij dit ook nog en laten wij de man een schilderijtje maken. Natuurlijk zijn wij nog steeds in Ghana en weet deze beste man ook niks van tijd want hij is een volle driekwartier bezig geweest om het schilderijtje te schilderen. Maar het resultaat mag er zijn hoor! Een prachtig schilderijtje en een hele blijde Dyon! Na een dagje lopen, rondkijken en heel veel blanke mensen spotten, zit onze dag erop en vertrekken we weer terug naar ons eigen dorpje. Hier hebben we uiteraard weer lekker lang over gedaan maar wat was het een avontuur! J

Bezoekje aan Amanda

Amanda die ons heel erg goed heeft geholpen in Kumasi, vertelde ons dat zij op een school werkte bij de administratie. Ze vroeg of wij op haar werk wilde kijken om zo een andere school te zien dan bij ons in het dorp. Dit vonden wij natuurlijk heel erg leuk dus zijn we op een maandagochtend naar Sunyani vertrokken om haar op te zoeken op haar werk. Om 10.00 hadden we afgesproken en om precies 10.00 stonden we voor haar werk. Ze kon het niet geloven dat wij op tijd waren want ze vertelde ons dat wanneer je een tijd afspreekt met een Ghanees, je er sowieso vanuit kunt gaan dat hij twee uur later arriveert dan afgesproken is. Maar deze informatie was voor ons een klein beetje overbodig want dit hebben wij zelf al een paar keer meegemaakt ;) Amanda doet de administratie voor twee scholen die samen één school zijn. De ene school is dezelfde als bij ons in het dorp. Het onderwijs is gratis en wordt betaald door de overheid. Alleen de schooluniformen en de schriften moeten de ouders zelf betalen. Het onderwijs is hier dus ook niet optimaal. De klaslokalen zitten vol, maar dan ook echt vol. De andere school waar Amanda voor werkt is een wat luxere school. Hier betalen de ouders zelf voor dus krijgen de leerlingen beter onderwijs en zitten de klassen minder vol. Het verschil was duidelijk te merken tussen de twee scholen. Wij hebben het als fijn ervaren om te zien dat het geven van onderwijs ook op een andere en dus op een betere manier kan. Maar het was schokkend om te zien dat er zo groot verschil zit tussen deze 2 scholen. De rangen zijn hier goed te zien. Als je iets meer geld hebt, dan heb je gelijk al een hele voorsprong in Ghana. Verder hebben wij nog een hele gezellige ochtend gehad met Amanda! Heel leuk om op deze manier kennis te maken met een Ghanese jongedame en een klein kijkje te nemen in haar leven! En dat op zo’n spontane manier J

Sportdag in Nsoatre!!

Afgelopen week hadden we al iets gehoord over voetbaltrainingen, sport dingen en wedstrijden maar we konden er maar niet achter komen wat dat allemaal betekende. Op een gegeven moment hadden we door dat het aan de scholen gekoppeld was. Het was dus een soort school-sport-week. Vrijdag ochtend zagen we opeens alle kinderen van de dagopvang achter 1 bal aan rennen. Met Joseph en Clement (weeskinderen) er tussendoor. Met een beetje creativiteit kon je er een voetbalwedstrijd in zien. Ongeveer 100 kinderen, die allemaal achter een bal aan rennen, en wij er super fanatiek tussen. Later die middag werden er ook nog andere activiteiten georganiseerd. Clement had zijn djembee erbij gehaald en 2 kinderen streden om de bal. Wie hem het eerst had, had gewonnen. Daarna was er even een minuutje dans op het super coole getrommel van Clement en daar gingen de volgende 2 kinderen, strijden om de bal. Alle andere 98 kinderen stonden netjes aan te moedigen en te kijken. Bizar om te zien, maar er hing zo onwijs leuke sfeer. Daar stonden we dan, met onze slippertjes, in de brandde zon, met 100 kleine kinderen in blauwe uniformpjes, op het Afrikaanse getrommel te dansen. Nou ja… iets wat op dansen en te springen. Heerlijk, zo simpel, met zo weinig materiaal en zoveel plezier! We hebben genoten, ondanks dat we compleet onder het zweet zaten en het bloedheet hadden! J

Alweer over de helft…

We zijn alweer de helft van onze tijd in Ghana gepasseerd. Dit betekend dat wij ons helemaal thuis voelen in Ghana, al heel veel hebben genoten, moeilijke momenten al hebben doorstaan, het hier in Ghana met de dag warmer wordt, wij qua tijd nog maar één uurtje verschillen met Nederland en de twee pabostudenten uit Nederland zijn gearriveerd. Deze twee pabostudenten hebben zowel hagelslag als kruidnoten meegenomen! Je kunt je misschien wel voorstellen dat wij heel blij waren met deze Hollandse producten. Voor de rest zijn het natuurlijk ook hele gezellige meiden ;)

We hopen dat jullie weer een beetje genoten hebben van onze avonturen!

Heel veel liefs en groetjes,

Dyon en Cyrelle