Laatste blog!

Hier is tie dan… de laatste blog van onze reis! Inmiddels zijn wij weer veilig aangekomen in het koude Nederland en willen nog één laatste blog schrijven. Het was een geweldige reis, wij hebben genoten van het schrijven van de blogs en het lezen van jullie leuke reacties! Jullie reacties en meeleven was voor ons een grote steun en bezorgde ons altijd een grote glimlach.

Voordat wij naar Ghana vertrokken hebben wij van een aantal mensen een vrijwillige bijdrage gekregen. Dit hebben wij aan de stichting gegeven. Van deze bijdrage zijn nieuwe stoelen en tafels gekocht. Dit was ontzettend hard nodig! De kinderen zaten op plastic stoelen, die echt aan het verslijten waren. Als we eerlijk zijn, waren we vooral de laatste weken echt bang dat we er doorheen zouden zakken… (dit zegt voor een groot deel iets over de stoelen, maar ook over de bewegelijkheid van ons J) We hebben de stoelen niet kunnen zien, hoe ze in het weeshuis stonden maar we hebben ze wel even bezichtigd op de markt (lees: midden op straat, het kan allemaal in Ghana). We zijn heel erg blij met het gegeven geld en dat we er dit voor hebben kunnen kopen. Nogmaals: Dank jullie wel!

We zijn jullie nog de afloop van het pennen verhaal verschuldigd. De pennen die we over hadden liggen nog in het gastenverblijf in Nsoatre. Deze gaan binnenkort naar de Senior High School, die afgelopen oktober is geopend in Nsoatre. De studenten daar kunnen het goed gebruiken, maar nog niet alle studenten zijn aanwezig omdat de school nog niet zo lang open is. Daarom word er nu gewacht tot dat alle klassen gevuld zijn en worden ze daarna door Solo uitgedeeld.

Ghana was bijzonder, en we hebben het onwijs goed gehad daar. Het was niet altijd makkelijk en Ghana is ook zeker geen sprookje. Maar we zijn boven alles heel erg dankbaar voor de mooie tijd die we daar hebben gehad. Wij hebben een stukje van ons hart gegeven en neergelegd in Ghana en Ghana heeft er zoveel voor terug gegeven. Ghana zit in ons hart en zullen we altijd meedragen.

Klinkt heel cliché maar het is écht zo!

Nu begint het foto boeken maken, verwerken, verhalen vertellen en terugblikken.
Ondanks dat we nog niet altijd even beseffen dat we nu weer thuis zijn en écht in Ghana zijn geweest, kijken we wel (net als half Nederland) uit naar een witte kerst!

En nu we het toch over kerst hebben… Stel je voor dat je nog wat aan goede doelen wilt geven zo aan het eind aan van het jaar, dan willen wij even Kinderhulp Ghana voordragen aan jullie.

Het is een super mooie en goed lopende stichting maar dat wil nog niet zeggen dat ze geen financiële bijdrage kunnen gebruiken. De stichting is nu bezig met een opvang voor gehandicapten kinderen. Omdat deze kwetsbare doelgroep, speciale behoefte nodig hebben, willen ze een apart lokaal voor hen laten bouwen. De plannen liggen er, maar er moet natuurlijk nog wel het een en ander gebeuren. Dus nogmaals: wil je nog iets van je geld kwijt, kijk dan even op de site van Kinderhulp Ghana :http://www.kinderhulpghana.nl/Wij kunnen jullie verzekeren dat er goede dingen voor gedaan worden.

Nogmaals heel erg bedankt voor het meeleven en de leuke reacties!

Misschien wel tot onze volgende reis... ;)

Lieve groetjes,

Dyon en Cyrelle

Laatste blog vanuit Ghana

Hello!

Hier even een blog vanuit een prachtig mooi strand in Ghana! De laatste paar dagen in Ghana zijn aangebroken en deze brengen we dus door aan het strand. Het is heerlijk om even bij te komen voordat we weer terug naar Nederland vliegen.

Vorige week stond in het teken van afscheid nemen, afsluiten en inpakken. Het afscheid nemen van het project, de prachtige weeskinderen en het dorp was niet altijd makkelijk. Maar toen we toch bezig waren met afscheid nemen, hebben we ook even afscheid genomen van ons groente vrouwtje en ons broodvrouwtje die ons elke dag van voedsel kon voorzien.

Maar het afscheid nemen verliep allemaal heel goed dus we kunnen op een mooie laatste week terug kijken.

Nu zitten we heerlijk te genieten onder palmbomen, aan een oneindig grote zee/oceaan, heerlijke warme zon en hebben we geproost op de afgelopen drie maanden.

Op deze plek laten we even alles los behalve de zonnebrand. :)

We beginnen er steeds meer naar uit te zien om naar Nederland te gaan!

Tot in Nederland en wij duiken nog even de zee in!

Groeten,

Sint en Piet

Militaire-pennen-operatie!!

Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Op donderdag 5 november was dan eindelijk de dag dat we alle pennen uitdeelde die we vanuit Nederland van vrienden, familie, kennissen, bedrijven en onbekende hebben gekregen. Nadat deze pennen 4 maanden bij ons thuis hebben gelegen, daarna meer dan de helft van onze beide koffers in beslag nam om vervolgens twee hele maanden in onze kast hier in Ghana te hebben gelegen, mogen ze dan eindelijk naar hun bestemming. En deze bestemming is… Alle 1500 kinderen van de school. Het voelde een heel groot beetje als een militaire operatie inclusief de nodige spanningen. Want hoe ga je dit aanpakken?

We beginnen met alle pennen in groepen van 50 te bundelen. Gelukkig hielpen onze lieftallige huisgenoten ons mee om dit s’ochtends om 8.00 uur samen met ons te doen. Met dit bundelen kwamen we er achter dat we zomaar 300 pennen meer hebben mee gesjouwd dan wij wisten. Nou zijn wij allebei geen rekenwonder maar 300 pennen over het hoofd geteld te hebben, tja das toch wel een beetje uniek. Maarja wel een hele leuke verrassing zo s’ochtends vroeg.

Nou nadat we alle pennen in groepen van 50 hebben gebundeld gaan we dan op weg naar de school. Uiteraard hebben wij de nodige hulptroepen ingeroepen. Solo (directeur van de stichting) liep mee om alles in goede banen te leiden, Clement (één van de weeskinderen) liep mee om de zwaarste tas met pennen te dragen en onze huisgenoten liepen mee om van dit spetterende spektakel foto’s te nemen.

We begonnen in klas 6 van de Primany School, hier hebben we ieder kind een pen gegeven en zijn naar de volgende klas gelopen. Nadat we de hele Primany School hebben voorzien van een pen, inclusief de leraren, hebben we al heel vaak te horen gekregen: “God bless you”, “Thank you!” En uiteraard hebben wij ontzettend veel blijde gezichten gezien! Vervolgens zijn we naar de Junior High School gegaan. Net als bij de Primany School waren de leerlingen een beetje verbaasd dat er twee blanken met al hun hulptroepen iedere leerling een pen in de handen drukte. Maar ook hier waren ze enorm blij en zeiden vaak: “Oh God bless you”!

Zo na anderhalf uur zijn er 1500 kinderen heel blij gemaakt met een pen, wij zijn 1500 pennen lichter en daarmee hebben we weer heel veel meer ruimte in de kast en hadden wij even een uurtje nodig om van deze militaire operatie bij te komen ;)

De volgende dag tijdens een volgend bezoekje aan de scholen, zagen we dat de pennen echt gebruikt worden! Dus al deze moeite niet voor niks! Het is heel bijzonder om mee te maken dat je zoveel kinderen blij kunt maken met één pen. Heel gaaf!

Maar voor de rekenwonders onder ons; jullie merken nu waarschijnlijk op dat wij nog 300 pennen in huis hebben liggen. Ja dat klopt. Deze pennen wilden we uitdelen op een andere school van de stichting hier 15 kilometer vandaan. Een heel arm dorpje waar niks anders is dan een school, kliniek en de waterpomp wat door de stichting daar is neergezet. Ons plan was om dit vandaag te doen maar het had gisterenavond weer zo hard geregend dat het dorp niet te bereiken is met een auto. Hier hadden we geen rekening mee gehouden. Dus ons tweede deel van onze militaire operatie wordt nog vervolgd…

Verder willen we alle mensen enorm bedanken die op de één of andere manier één of meerdere pennen heeft gesponsord! Onderwijs is hier heel belangrijk en een beetje goed onderwijs begint met het hebben en kunnen gebruiken van een pen! Dus namens heel de Presby Dutch School in Nsoatre en namens ons, ontzettend BEDANKT!!

We hopen dat jullie op de foto’s kunnen zien hoe blij de kinderen waren!

Heel veel lieve groetjes,

Twee hele dankbare en blijde meiden!

Wist je dat....

Wist je dat:

- ..als het stroom uitvalt, dat er een klein riviertje door ons huis loopt. Wat begint bij de koelkast en stopt bij de deur.

- Dyon inmiddels kei goed is geworden in was-lijn-constructies maken. Voor wanneer het buiten weer eens kei hard regent.

- Als het dat zo kei hard regent, dat we na de andere kant van de tafel moeten schreeuwen naar elkaar om elkaar te kunnen verstaan.

- Cyrelle onder de jongens van het weeshuis ‘long-one’ word genoemd. We hebben hier gruwelijk om gelachen toen 1 van de jongens zich versprak.

- Cyrelle om 7 uur s ochtends naar Dyon toe kwam en Dyon dacht dat er iets heel ernstigs was. maar Cyrelle alleen maar voorstelde om te hardlopen. Maar aangezien Dyon zich hier toch wel even mentaal op moet voorbereiden stellen we het toch maar even uit. Maar we gaan een keer hardlopen! Inmiddels heeft dit tafereel zich 4 weken geleden afgespeeld en is er van hardlopen nog steeds niks terecht gekomen.

- Er een ene A en B op onze eerste 2 blogs heeft gereageerd. Dit is al een tijdje geleden maar we blijven nog steeds nieuwsgierig wie deze geheimzinnige-blog-lezer is. Als diegene dit leest: meld je even aan, dan kunnen wij ook weer rustig slapen!

- Dat veel taxi’s maar aan 1 kant (dus of de binnen of de buitenkant) kunnen worden opgemaakt. Dit maakt dat je regelmatig mensen uit het raam ziet hangen om de deur aan de buiten kant open te maken. Of andersom: mensen de taxi in ziet hangen om de deur van de binnenkant open te maken.

- Het prik-weg-spul van Cyrelle echt wondermiddel is. Alleen hebben we nu een probleempje: het tubetje begint nu een beetje op te raken. We moeten dus even ergens nieuwe scoren!

- We ondertussen al een nieuwe prik-weg en muggenspul heb gescoord!

- Afgelopen week 11 Nederlandse mensen hier zijn geweest. En dat wij het echt bizar vonden om zoveel Nederlands om ons heen te horen.

- De 2 andere stagiaires die hier voor een maandje zitten, een kei leuk spel mee hebben genomen. En dat we al een poultje op hebben gezet. Alle scores worden dus nauwkeurig bij gehouden. Sanne en Dyon lopen aardig gelijk op en blijven strijden om de eerste plek. Voor Willemijn en Cyrelle is het een strijd om niet als laatste te eindigen. J

- We af en toe een potje voetballen in ons huis met een klein tennisballetje die Sanne en Willemijn hebben meegenomen.

- Je benen er in Ghana niet mooier op worden met allemaal opengekrabde muggenbulten, plekken en korsten.

- De lichaamsharen op vooral Dyon haar arm voor sommige weeskinderen nog steeds erg interessant zijn. Voor de Ghanese is dit toch iets nieuws!

- De mensen in Ghana heel sloom en langzaam zijn maar dat de tijd omvliegt! Over precies 30 dagen staan wij weer op Nederlandse bodem. Dat betekend dat we nog 30 dagen gaan knallen en genieten hier in het avontuurlijke Ghana!

Oeps... we zijn de tel kwijt geraakt... welke week was het ook alweer?

De farm

Wij willen naar ‘de farm’ (landbouw-gebeuren) om zo een beetje meer van het echte Ghanese leven te zien. De farm??? We kregen hele verbaasde blikken van de mensen hier. Je gaat toch niet als blanke naar een farm? Maar zo lief als de Ghanezen zijn, hebben ze er toch voor gezorgd dat wij naar een farm kunnen gaan zodat wij iets van het echte Ghanese leven kunnen leren. Wij zouden op zaterdagochtend om 7 uur vanuit ons huis LOPEND vertrekken. We kregen al veel rare en vragende blikken van mensen toen we vertelden dat wij naar de farm wilde maar deze blikken werden nog vreemder toen wij vol trots vertelde dat wij lopend naar de farm gaan. De meeste reactie van de mensen was dat zij in de lach schoten en wij als twee verbaasde blanken meiden stonden te kijken hoe wij hier nou weer op moesten reageren. Wij waren zo blij dat wij naar de farm konden maar de plaatselijke bevolking lachte ons meer uit dan dat zij ons aanmoedigde.

Maar goed wij toch nog met ons eigen beetje moed want dit kregen wij niet van de mensen hier, op zaterdagochtend om 6 uur op te staan om eens stevig te ontbijten, onze waterflessen te vullen en onze lunch klaar te maken om zo om 7 uur te vertrekken naar de farm. Juliet (één van de huisvrouwen van het weeshuis) ging met ons mee omdat de farm van haar familie is. Helemaal gezellig natuurlijk. Ook gingen Martha en Sarah (twee weeskinderen) ook met ons mee. We vragen ons af of zij dit zelf wisten dat zij helemaal naar de farm gingen, maar dat is weer een ander verhaal ;)

Er werd ons verteld dat het heeel ver lopen was. Maar als je dan vroeg hoe ver, heeel ver was… kreeg je eigenlijk geen antwoord want dat wist niemand.
Opnieuw werden we toe/uit gelachen toen we op de (enige) weg naar de farm liepen. Het was een mooie weg met veel natuur om ons heen. Op een gegeven moment zijn we een zijpad in gegaan en daar stonden we dan… midden tussen bomen, struiken en grassen. We waren na 3 hele kwartieren op de farm. Oftewel het was helemaal niet zo ontzettend ver lopen. Ghanezen kennen geen tijd maar blijkbaar is de afstand inschatten ook erg lastig voor ze.
Op de het terrein van de farm van de familie van Juliet stond letterlijk alles door elkaar. Niks geen rijtjes met 1 bepaalde groente zoals in Nederland. De structuur is ook hier ver te zoeken.

Na een rondleiding te hebben gehad en een uitgebreide uitleg bij iedere boom zijn we weer terug gegaan naar huis. Een stuk wijzer over alle populaire gerechten in Ghana, hoe deze bereid worden en aan welke boom deze groente en fruit groeien kwamen we voor de lunch nog thuis.

De toerist uitgehangen in het cultureel centre

Natuurlijk willen we ook wat meer zien dan alleen het dorp waar wij verblijven. Dus trekken we er deze dag even echt helemaal op uit! Het cultureel centre! Nou dat klinkt aardig cultureel dus uiteraard willen wij dit wel eens proberen. Aan Solo hebben wij gevraagd hoe wij in het cultureel centre moeten komen en wat daar eigenlijk allemaal te beleven valt. Zoals Solo is heeft hij een soort 9292.nl voor ons gespeeld zodat wij wisten waar de bus zou vertrekken en Solo vertelt ons dat het daar in Kumasi (de stad waar het cultureel centre staat) wel leuk is. Dus daar gaan we dan op naar Kumasi! We vertrekken s ’ochtend om half 8 naar de opstap plaats van de bus. We komen op de opstap plaats van de bus waar wij niet de enige zijn. Zo’n ongeveer 80 andere mensen hadden schijnbaar het idee om op hun vrije zaterdagochtend vroeg met dus bus naar Kumasi te gaan. Hier schrokken we eventjes van want we zagen maar één bus. En 80 mensen in een bus? Tja er kan veel in Ghana en er zullen vast bussen rond rijden waar er meer dan 80 mensen ingepropt zitten maar in de bus waar wij in zitten, daar proppen ze geen 80 mensen in. Dus we moesten wachten. En zonder enig idee wat er gaat gebeuren wachten we nog maar eventjes. We konden trouwens ook geen ticket kopen want er was geen bus. Ja die ene bus maar die zat al vol. Toen eenmaal de ene bus weg was en een na een half uurtje een andere bus was gearriveerd, konden we onze ticket kopen. Gelukkig stond er een hele lieve jongedame (ong. 25 jaar en haar naam is Amanda) voor ons, die ons perfect heeft geholpen met het kopen van de ticket. En het zat vandaag mee want wij hadden de laatste twee plekken in de bus. De man achter ons had pech… Helaas voor hem. Na ongeveer 2,5 uur in de bus zijn we in het oh zo drukke Kumasi aangekomen. Op elke centimeter van de grond stond wel een Ghanees, een hoop met kleding, auto’s, taxi’s of allerlei andere dingen. Het was dus soort survivallen in de stad. Maar Amanda was met ons mee en leidde ons (zonder haar en met het richtingsgevoel van Dyon kwamen we er zeker niet, om nog maar over het richtingsgevoel van Cyrelle te zwijgen…) heel snel naar het cultureel centre waar het ontzettend rustig was. Heerlijk om even uit de mensen massa te zijn. In het cultureel centre was vandaag even geen program. Ach dan lopen gewoon wat rond en kijken we bij alle mensen die wat aan het maken zijn op een hele Ghanese manier. Zo heeft Dyon een heel mooi schilderijtje laten maken. De man beweerde dat hij een schilderijtje in 5 minuten kon maken. Zo naïef als wij zijn geloven wij dit ook nog en laten wij de man een schilderijtje maken. Natuurlijk zijn wij nog steeds in Ghana en weet deze beste man ook niks van tijd want hij is een volle driekwartier bezig geweest om het schilderijtje te schilderen. Maar het resultaat mag er zijn hoor! Een prachtig schilderijtje en een hele blijde Dyon! Na een dagje lopen, rondkijken en heel veel blanke mensen spotten, zit onze dag erop en vertrekken we weer terug naar ons eigen dorpje. Hier hebben we uiteraard weer lekker lang over gedaan maar wat was het een avontuur! J

Bezoekje aan Amanda

Amanda die ons heel erg goed heeft geholpen in Kumasi, vertelde ons dat zij op een school werkte bij de administratie. Ze vroeg of wij op haar werk wilde kijken om zo een andere school te zien dan bij ons in het dorp. Dit vonden wij natuurlijk heel erg leuk dus zijn we op een maandagochtend naar Sunyani vertrokken om haar op te zoeken op haar werk. Om 10.00 hadden we afgesproken en om precies 10.00 stonden we voor haar werk. Ze kon het niet geloven dat wij op tijd waren want ze vertelde ons dat wanneer je een tijd afspreekt met een Ghanees, je er sowieso vanuit kunt gaan dat hij twee uur later arriveert dan afgesproken is. Maar deze informatie was voor ons een klein beetje overbodig want dit hebben wij zelf al een paar keer meegemaakt ;) Amanda doet de administratie voor twee scholen die samen één school zijn. De ene school is dezelfde als bij ons in het dorp. Het onderwijs is gratis en wordt betaald door de overheid. Alleen de schooluniformen en de schriften moeten de ouders zelf betalen. Het onderwijs is hier dus ook niet optimaal. De klaslokalen zitten vol, maar dan ook echt vol. De andere school waar Amanda voor werkt is een wat luxere school. Hier betalen de ouders zelf voor dus krijgen de leerlingen beter onderwijs en zitten de klassen minder vol. Het verschil was duidelijk te merken tussen de twee scholen. Wij hebben het als fijn ervaren om te zien dat het geven van onderwijs ook op een andere en dus op een betere manier kan. Maar het was schokkend om te zien dat er zo groot verschil zit tussen deze 2 scholen. De rangen zijn hier goed te zien. Als je iets meer geld hebt, dan heb je gelijk al een hele voorsprong in Ghana. Verder hebben wij nog een hele gezellige ochtend gehad met Amanda! Heel leuk om op deze manier kennis te maken met een Ghanese jongedame en een klein kijkje te nemen in haar leven! En dat op zo’n spontane manier J

Sportdag in Nsoatre!!

Afgelopen week hadden we al iets gehoord over voetbaltrainingen, sport dingen en wedstrijden maar we konden er maar niet achter komen wat dat allemaal betekende. Op een gegeven moment hadden we door dat het aan de scholen gekoppeld was. Het was dus een soort school-sport-week. Vrijdag ochtend zagen we opeens alle kinderen van de dagopvang achter 1 bal aan rennen. Met Joseph en Clement (weeskinderen) er tussendoor. Met een beetje creativiteit kon je er een voetbalwedstrijd in zien. Ongeveer 100 kinderen, die allemaal achter een bal aan rennen, en wij er super fanatiek tussen. Later die middag werden er ook nog andere activiteiten georganiseerd. Clement had zijn djembee erbij gehaald en 2 kinderen streden om de bal. Wie hem het eerst had, had gewonnen. Daarna was er even een minuutje dans op het super coole getrommel van Clement en daar gingen de volgende 2 kinderen, strijden om de bal. Alle andere 98 kinderen stonden netjes aan te moedigen en te kijken. Bizar om te zien, maar er hing zo onwijs leuke sfeer. Daar stonden we dan, met onze slippertjes, in de brandde zon, met 100 kleine kinderen in blauwe uniformpjes, op het Afrikaanse getrommel te dansen. Nou ja… iets wat op dansen en te springen. Heerlijk, zo simpel, met zo weinig materiaal en zoveel plezier! We hebben genoten, ondanks dat we compleet onder het zweet zaten en het bloedheet hadden! J

Alweer over de helft…

We zijn alweer de helft van onze tijd in Ghana gepasseerd. Dit betekend dat wij ons helemaal thuis voelen in Ghana, al heel veel hebben genoten, moeilijke momenten al hebben doorstaan, het hier in Ghana met de dag warmer wordt, wij qua tijd nog maar één uurtje verschillen met Nederland en de twee pabostudenten uit Nederland zijn gearriveerd. Deze twee pabostudenten hebben zowel hagelslag als kruidnoten meegenomen! Je kunt je misschien wel voorstellen dat wij heel blij waren met deze Hollandse producten. Voor de rest zijn het natuurlijk ook hele gezellige meiden ;)

We hopen dat jullie weer een beetje genoten hebben van onze avonturen!

Heel veel liefs en groetjes,

Dyon en Cyrelle

Onze veelbewogen derde en vierde week!

Ons kippetje:

Uiteraard hebben wij nu we hier in Ghana zitten geen lieve moeder of vader die elke avond voor ons kookt. Dus moeten wij elke avond zelf wat in elkaar knutselen of we er nu zin in hebben of niet. We moeten toch eten ;) Tot nu toe gaat dit aardig en kunnen we ons buikje aardig goed vullen met groente. Maar soms hebben we enorm veel zin in een lekker stuk vlees. Tja het enige vlees wat ze hier kennen is kip. De eerste paar weekjes hebben we deze kip elke keer zelf gesneden maar dit was zo ongelofelijk zwaar en stom werk dat we alleen al om de voorbereiding geen kip meer wilden eten. Maarja drie maanden zonder vlees gaat gewoon echt niet. Dus wij hebben nieuwe kip gekocht. Zelfs twee stuks. Je moet je voorstellen dat het twee kippen zijn waarvan je overal nog aan ziet dat het een kip is geweest, de veren zitten er nog net niet aan. Alleen de kop is eraf. Nou enorm smakelijk ziet dat er niet uit maar we willen toch vlees eten ;) We hadden al de oplossing bedacht om de kip voordat we h’m invriezen in stukjes te snijden zodat we als we de kip willen eten niet eerst die kip in stukjes moeten snijden. Dit scheelt een hoop werk dachten wij. Maar dan moesten we alsnog die kip in stukjes hakken. Nou is Dyon voor geen enkel dier hier bang maar voor een dode kip rent ze bijna vliegend weg. En aangezien Cyrelle niet zo bang is voor dode dieren kan ze die kip wel snijden maar bij Cyrelle ontbreekt een stukje kracht in d’r arm waardoor het in stukken snijden van die kip ook niet makkelijk gaat. Dus als we het zelf niet kunnen dan… halen we de kei sterke jongens van het weeshuis erbij! Binnen twee minuten stond ons huis vol met de weeskinderen. Een aantal aan het aanrecht om die kip in stukjes te krijgen, dit was overigens een kostelijk gezicht om hen met al hun kracht die kip voor ons in stukjes te snijden en wij stonden er maar bij, en de andere helft van ons huis werd onderzocht door een aantal andere weeskinderen die alles wel erg interessant vonden! Na ongeveer 20 minuten (waarin Dyon en Cyrelle alleen maar hebben gelachen om onze kip) waren onze twee kippetjes veranderd in heel veel kleine stukjes kip en ons huis grondig onderzocht. Wij hebben nu kleine stukjes kip… Het braden van de kip gaat ook steeds beter dus over ongeveer 2 maanden zijn wij expert in het braden van een kip. Het snijden laten we maar even achterwegen…

Jurk maken

Alle vrouwen in Ghana lopen in een prachtig mooie felgekleurde jurk. Jaa, die willen wij natuurlijk ook als is het alleen maar als aandenken. Dus wij gingen met 3 weeskinderen een stof kopen op de markt. We stonden bij één van de pak h’m beet 15 stoffenwinkels om een mooie stof uit te zoeken. Dyon had een mooie uitgezocht en Cyrelle ook. Maar de eigenaar van het stofje van Cyrelle was even niet aanwezig waardoor het stofje niet verkocht kon worden. Tja waar die beste eigenaar wel was weet eigenlijk niemand maar goed dat gebeurt wel vaker hier in Ghana ;) In een andere stoffenwinkel, want ja er zijn er toch genoeg hier, heeft Cyrelle een andere stof gekozen. Vervolgens zijn wij naar de vrouw gegaan die van onze stof de jurk gaat maken. Maar voor het model wat wij wilden hadden we te weinig stof dus moesten we terug naar de stoffenwinkels. Wij daar extra stof gekocht zodat we het model kon laten maken wat we wilden. Wij terug naar de vrouw die van onze stof de jurk gaat maken. Gelukkig hadden we nu wel genoeg stof. We worden allebei opgemeten en een paar dagen later kunnen we onze nieuwe aanwinst ophalen! Thuis hebben we de jurk aangetrokken en na wat passen, meten en proppen passen we in de jurk!

Zelf lesgeven op het dagverblijf en de school

Zoals al eerder in één van onze blogs is beschreven zijn wij ook betrokken bij de school en het dagverblijf. Als we in een klas van het dagverblijf een kijkje nemen mogen we af en toe meehelpen met ‘lesgeven’. Dit even tussen aanhalingstekens want we gaan je even vertellen hoe in het dagverblijf les wordt gegeven. Een klaslokaal zit met ongeveer 40 kinderen vol. Op het groene schoolbord waar je bijna niet op kunt schrijven, staan 3 tabelletjes met de cijfertjes 0-3. Het is de bedoeling dat elk kind deze tabel gaat maken op het bord, één voor één, alle 40 kinderen. Nou staan er in deze groep al twee leerkrachten voor de klas dus gaat het al ietsjes sneller maar nu wij er toch zijn helpen wij maar eventjes mee. Dus er staan 4 kinderen voor het bord te schrijven en de andere 36 kinderen zijn hun sociale ontwikkeling aan het stimuleren door gezellig met elkaar een babbeltje te maken. Vervolgens als alle kinderen geweest zijn is het inmiddels alweer bijna pauze. We zingen nog wat Engelse kinderliedjes en de kinderen mogen lekker buiten gaan spelen!

Ook op de school van de weeskinderen hebben we een ochtendje les gegeven. Ook dit was zeer bijzonder. We liepen langs de lokalen en zagen in één lokaal geen leerkracht staan terwijl de school toch al echt begonnen was. Wij hebben aan de klas (deze bestaat ook uit ongeveer 40 kinderen) gevraagd waar hun leraar is. Maar hier wisten ze geen antwoord op te geven. Wij hadden toch wel een beetje te doen met deze kinderen, ze zijn op tijd op school gekomen maar de leraar is er niet. In Nederland zouden wij dit totaal niet pikken dus bedachten wij in al onze creativiteit even een les voor de kinderen. Deze les bestond voornamelijk uit zingen en zingen en nog meer zingen. Na ongeveer een half uurtje kwam er een leerkracht na ons toegelopen. Nee, niet de leerkracht van deze klas maar van een andere klas. Hij zei dat we naar een andere klas konden gaan. Wij dachten: Oh leuk dan kunnen we weer een les bijwonen. Maar in de klas waar we naar toe werden gestuurd was ook geen spoor van een leraar te bekennen. De leerkracht bedoelde dus dat we ook eventjes deze lieve kinderen moesten gaan vermaken. Natuurlijk doen wij dat! Na een kort geïmproviseerd rekenlesje van Cyrelle zijn we nog maar wat gaan zingen en uiteraard na het zingen werden we in een andere klas neergezet waar we vrolijk verder zijn gaan met zingen want ook hier was de leraar even niet aanwezig. Nou wij hebben wel weer een leuke ochtend gehad waarin we veel dezelfde liedjes hebben gezongen want onze ‘Play-list’ van Engelse kinderliedjes is nou eenmaal niet zo lang. Maar hij wordt steeds langer hoor!

Verjaardag Seth

Wanneer er in Nederland iemand jarig is, komt familie op bezoek, gaan de blokjes kaas en schijfjes worst de kamer rond en worden de slingers op gehangen. In Ghana gaat het toch even wat anders. Hier worden verjaardagen eigenlijk niet gevierd. Maar omdat wij een mooie verjaardagskalender waar alle geboortedata van de kinderen en begeleiding in ons huis hebben hangen wisten we dat afgelopen woensdag (30 september) Seth jarig was. Seth is één van de begeleiding in het weeshuis, verzorgd de dagsluiting en is een leerkracht op de dagopvang. Het is een vrolijke en hele aardige man. We wilden hem dus even in het zonnetje zetten. De hele dag hebben we gedaan alsof we van niks wisten tot dat de dagsluiting bijna begon. We kwamen met ballonnen en confetti binnen. En hebben met alle kinderen hem zingend verast. We hadden voor alle kinderen wat snoepjes en een sleutelhanger in een zakje gedaan. Deze hebben we uitgedeeld. Seth was helemaal blij en moest erg lachen om onze mini-surprise-party. Een dag daarna bedankte hij ons nog steeds!

Stukje dagsluiting + de spetterde Bingo avond

Elke avond rond een uur of 7 begint de altijd leuke Bijbelstudie/dagsluiting! Er leest een kind voor en Seth legt uit wat er in het stukje staat of er mee wordt bedoelt. Nadat het serieuze gedeelte is geweest, komt Clement (één van de weeskinderen) met z’n wederhelft (lees: zijn djembé) om met elkaar te zingen, te klappen en soms te dansen. Er hangt altijd een enorm gezellige sfeer en we zijn allemaal vrolijk! De ene keer duurt het zingen, klappen en dansen wat langer dan de andere keer.

Het blijft elke avond weer bijzonder om te zien en te ervaren hoe grote rol het geloof, muziek, dans en ritme hier in het leven van de mensen speelt. Na de dagsluiting worden er soms spelletjes gespeeld, wordt er gekletst en soms maken de kinderen nog even samen hun huiswerk. Maar soms organiseren wij een spel. Zoals onze fantastische Bingo!
Daar stond ze dan: onze eigen Cyrelle. DE combinatie: leerkracht, Lucille Werner (Lingo presentatrice) en activiteitenbegeleider! Alle kinderen (jong en oud) zaten aan de tafel. Wanneer Cyrelle een getal had opgenoemd schoten al de hoofden van de kinderen naar het bingokaartje. Er werden vreugde dansjes gedaan als het getalletje op je papiertje stond en wanneer het spannend werd, vroegen de kinderen of Cyrelle echt door kon gaan naar het volgende getalletje. Clement heeft zichzelf gepromoveerd tot collega van Cyrelle. Hij ging naast haar staan en riep met al zijn enthousiaste het getal door de ruimte. De duimen de lucht in en de tong nog net niet naar buiten. Dyon zat tussen de kinderen volop te genieten, lachen en fanatiek mee te doen. En uiteraard even Cyrelle met haar nieuwe collega te observeren. Het leek net: Wendy van Dijk en Martijn Krabbé of Carlo en Irene! Kortom een top duo! Wij hebben genoten en de kinderen ook.

Volgende week maar eens kijken of onze zelfgemaakte Bijbel quiz ook zo’n succes word. Van de bingo hadden we ook niet veel verwacht dus we verwachten van die quiz ook maar niet teveel.

Wij hopen dat jullie weer genoten hebben van ons lange blog!

Uiteraard hopen we dat het in Nederland ook nog goed gaat!

Tot de volgende blog…

Liefs, uit Ghana

Week 3, een stukje van Dyon

Hello!

Hier even een stukje over ‘mijn projectje’. Van de zomer is de stichting gestart met het opzetten van een dagopvang voor kinderen met een handicap. En aangezien ik afgelopen schooljaar 10 maanden met deze doelgroep heb gewerkt was ik gelijk enthousiast toen ik het hoorde. Zeker toen ik door kreeg dat ze in september al wilde starten. Afgelopen week waren de kinderen (in het begin 2, later 3) er voor het eerst.

In Ghana, en heel veel andere landen in Afrika is het zo dat deze ‘speciale’ kinderen lang niet altijd geaccepteerd worden. Vaak worden ze weg gestopt en komen ze nooit buiten. Wat je ook ziet is dat zodra de ouders van het kind er achter komen dat het kind ‘iets’ heeft, dat ze er niet meer voor willen zorgen. Dan staat het kind, wat van zichzelf al heel erg afhankelijk van andere is, er alleen voor. Je ziet dan dat de grootouders het kind vaak proberen op te vangen. In Nederland is er in iedere stad wel een opvang, sociale werkplek of activiteitencentrum voor deze mensen. In Ghana is dat helemaal niet het geval, daarom is het zo bijzonder en ontzettend gaaf dat deze kinderen nu wel op het terrein kunnen opgevangen worden waar wij ook zitten.

In het lokaal ligt een matrasje, een deken en 3 kleine speelgoedjes. Dit is zo anders dan het kinderdagcentrum waar ik in Nederland heb stage gelopen, maar ergens zie ik toch wel gelijkenissen. Contactspelletjes, zoals kietelen, aaien, op schoot zitten en samen op de grond zitten werken altijd. Maar ook liedjes zingen (lekker in het Nederlands, deze kinderen maakt het toch niks uit J) is altijd een succes.

Ik heb een paar ballonnen mee genomen en ook hier reageren de kinderen het zelfde op als in Nederland. De een stopt het in zijn mond, de andere wappert met zijn handen in de lucht en weer een ander rent er achterna.

Blessing is een meisje van ongeveer 6 jaar oud, en is erg bewegelijk. Ze kan lopen maar niet praten. Ik heb haar mee naar buiten genomen. Ik zag en voelde aan alles dat dit niet vaak gebeurde. Ik zette haar op de schommel en op een soort draaimolentje. Je zag haar genieten en het koste mij moeite om haar weer naar binnen te krijgen. Op dit moment ontstond mijn doel: iedere dag als deze fantastisch kinderen er zijn, wil ik (ook al is het maar 15 minuutjes) met dit meisje even buitenspelen. Gewoon omdat zij en ik er zo van genieten.

Cyrelle heeft helemaal niet zoveel met deze kinderen. Ik ben er dus meer te vinden dan Cyrelle. Daarom noemen deze kinderen ook een beetje ‘mijn’ kinderen. ‘Mijn special-need-kids!’
Of zoals Cyrelle wel eens tegen mij zeg: ‘jouw maten’.

Lieve groetjes,

Dyon

De tweede week in Ghana

He! Hier ons verslag van onze 2de week in Ghana.

De schattige 200 kindjes van de day-care

De eerste week verliep lekker rustig… De weeskinderen gingen dinsdag 8 september weer naar school. Dat betekende dus dat de kinderen van de day-care(dagopvang) voor het eerst weer kwamen na de grote zomervakantie. Niet allemaal natuurlijk want niet iedereen is er van op de hoogte dat de zomervakantie voorbij is. In Ghana bestaat niet zoiets als een nieuwsbrief of website waar de data op staan wanneer de vakantie begint en eindigt. Hier gebeurt alles mondeling. Dus via-via weet je dat je weer naar school moet. Weer iets typisch Ghanees/Afrikaans waar we heel vreemd van opkeken maar wat ze niet de normaalste zaak van de wereld vinden! Na een aantal dagen is de hele groep weer compleet. Zowel bij de school als bij de day-care is dit het geval. Nou de day-care was ook wel wat hoor! Rond de 200 kleine bruine kindjes lopen over een mooi terrein te spelen en te springen. Allemaal blauwe jurkjes en shirtjes waardoor het geen beginnen aan is om de namen van de kinderen te kunnen onthouden. Dit hebben we al grotendeels opgegeven. Ondanks het feit dat het super schattige kindjes zijn horen we de hele tijd Broennie (blanke) en hebben we beide een zwerm van pak h’m beet 30 kindjes om ons heen. We hebben al een aantal dingen geprobeerd om deze zwerm iets minder groot te maken. Dyon is kei hard gaan rennen over het hele schoolplein (de hele zwerm + de zwerm van Cyrelle kwam achter haar aan dus dit wat ook geen succes) Cyrelle is heel gek gaan doen maar dit maakte de zwerm van schattige kindjes nog groter… Maar nu 2 weekjes later zijn wij minder interessant en is de zwerm verdunt naar ongeveer 5 kindjes aan een kant. Nou over drie maanden vallen we niet eens meer op ;)

Op de day-care krijgen alle kinderen onderwijs, word er buiten gespeeld, gezongen en gegeten. Het is dus een soort peuter / kleuter klas.

De indrukwekkende wandeling door het mooie dorp

In het weekend heeft Sara (één van de oudste weeskinderen) ons samen met Rachael (een ander weeskind) rondgeleid door het dorp. We waren alleen nog op de markt geweest maar niet verder dan achter de kraampjes. Aangezien we beide geen talent hebben voor richtingsgevoel en er hier geen enkel bord met pijlen of straatnamen erop hebben (Ghana heeft 1 grote straat ;)) durfde we ons niet achter de kraampjes te bevinden. De kans dat we dan niet voor het donker op het terrein konden zijn was te veel aanwezig.. Maar Sara en Rachael kennen de weg goed en leidde ons zonder moeite door het dorp heen. De zelf in elkaar gemaakte huisjes maakte toch veel indruk... De avond hiervoor was het erg noodweer geweest en het idee dat deze lieve en vrolijke mensen tijdens het noodweer is deze zelf in elkaar getimmerde huisjes hebben gezeten, is toch wel een hele gekke en bizarre gedachte. Tijdens onze rondleiding door het dorp zijn we langs een juffrouw van de day-care geweest. We werden met open armen ontvangen en er werden heel lief stoelen voor ons klaargezet. Ontzettend mooi om te ervaren dat deze mensen heel gastvrij zijn en ontzettend dankbaar zijn dat je eventjes (hooguit een kwartiertje) langskomt. Zelfs zonder van te voren een afspraak te maken ben je altijd welkom bent! Ook zijn we naar een huisvrouw van het weeshuis geweest die net als de juffrouw van de day-care ons hartelijk ontvangen heeft! Ja we voelde ons al welkom in het dorp en het land maar nu voelen we ons er bijna thuis!

Jaaaa de kerk!

De zondag… ja wat zullen we hierover zeggen? Het is een dag waarop iedereen zich klaar maakt alsof ze naar een bruiloft gaan. Aangezien dit land en deze streek goed christelijk is zijn er super veel kerken. OP elke hoek van de straat wel één ongeveer ;) Wij voelen ons hierdoor wel erg veilig ;) Maar ook wij konden kiezen naar welke kerk we wilde gaan. We besloten om met de jongste kinderen mee te gaan. Je moet je voorstellen dat er zo’n ongeveer 50 kinderen in één klaslokaal zitten. Cyrelle heeft geteld dus het zouden er ook zomaar 20 meer of minder kunnen zijn maar zo ongeveer is het dit getal ;) En ja ook in zo’n propvol lokaal gaan de kindjes een beetje dansen, klappen en veel zingen. Er wordt ook ontzettend lang gebeden. Op een gegeven moment waren wij een beetje inspiratieloos maar omdat we toch te gast zijn houden we netjes onze ogen dicht. We hadden trouwens ook geen andere keus want als we ze open deden zei een kind: Close your eyes en pray! Oh okee beginnen we opnieuw ;) Uiteindelijk na het zingen en bidden werden al deze kinderen verdeeld in weer drie groepen. De Bijbelstudie/ preek begint! Harstikke leuk! We verstonden er niet heel veel van maar de man die de Bijbelstudie gaf was zo enthousiast dat we allebei een glimlach op ons gezicht hadden ondanks dat Cyrelle haar elle lange benen niet onder de schoolbank kwijt kon en totaal niet lekker zat en Dyon al bij 3 seconde pijn aan haar billen kreeg van de houten schoolbankjes.

Maar al met al was het een ervaring opzich, die we niet wilde missen! Aanstaande zondag maar s bij de 17+ kerk kijken! En dan kijken we daarna wel weer na welke kerk we dan weer gaan. We hebben maar besloten om een soort kerk-marathon te houden want we willen natuurlijk alles zien!

De school

Om wat meer betrokken te zijn bij de weeskinderen zijn we met ze naar school gegaan. De weeskinderen zitten op verschillende scholen in verschillende klassen. Lastig uit te leggen hoe het allemaal zit want we snappen het zelf ook nog steeds niet. Maarja wij zijn naar de Junior High School geweest die bestaat uit 3 groepen. In alle drie de groepen hebben we een kijkje genomen! Ook dit was weer heel erg genieten! Toen we het eerste lokaal inliepen, na netjes gevraagd te hebben of we binnen mochten komen, stonden alle kinderen tegelijkertijd op, keken ons aan en zeiden in koor: goodmorning. Alle kinderen (12-15 jr) zitten heel netjes op een schoolbankje naar een enthousiaste lerares te kijken die met heel veel passie lesgeeft! Enorm leuk om te zien! Ook deze klassen zaten best vol. Zo’n 25-35 in een klaslokaal. Een gezellige boel dus ;) En ook op de school werden we met open armen ontvangen en werden er 2 mooie blauwe stoelen voor ons gehaald waar wij de ochtend op hebben doorgebracht. En aangezien hier de cultuur heel erg hulpvaardig is, werden deze mooie blauwe stoelen voor ons van lokaal naar lokaal gebracht als we in een andere klas willen kijken!

Genieten

Wij genieten hier enorm! Van het mooie land, prachtige mensen, schattige kindjes, drukke markt, veel taxi’s, drukke stad en super mooie en lieve kinderen van het weeshuis! Met deze kinderen bouwen we steeds meer een band op en hebben we enorm veel lol! Soms hebben we het idee dat we een avondje met vriendinnen zitten maar het zijn onze geweldige stage-kinderen! ;)

Verder genieten wij ook van alle leuke persoonlijke berichtjes en reacties op onze blog! Erg leuk om te weten dat jullie in Nederland met ons ‘mee-reizen’!

We hadden in gedachten om deze blog wat korter te houden maar das weer niet gelukt… Ach een teken dat we erg enthousiast zijn over alles!

Heel veel lieve groetjes,

De Ghana-maten Dyon en Cyrelle